In de eerste week van augustus heb ik deelgenomen aan de Vocal Pop & Jazz Days. Topdirigenten uit de lichte vocale muziek studeren met een groep van 70 behoorlijk goeie zangers in één week tijd een haffel pop en jazzarrangementen in. Wat een feest was dat!

Het was voor het eerst dat ik deelnemer was, en een intensieve week zelf mocht zingen, deelnemer zijn en optreden. Het was magisch. Is het dat samen muziek maken de mensen bindt, en ze vriendelijk, mild en ontvankelijk maakt? De sfeer was bijzonder goed en in alle geborgenheid kon mijn creativiteit en persoonlijkheid de vleugels krijgen die ze verdienen. Alsof je, zonder voorbehoud, mag zijn wie je bent en daar ook nog es lekker wat mee rond kan stoeien.

Ik weet natuurlijk inmiddels best dat ik kan regisseren, voor een groep kan staan en op die manier kan inspireren. Maar dat ik dat ook kan vanuit de rol van deelnemer was behoorlijk nieuw. En ik weet ook best dat ik muzikaal ben, maar kennelijk kan ik ook best wel zingen. En vind ik t leuk ook!

Inmiddels zijn de gemoederen van eenieder wat bedaard, neemt het virtueel naar elkaar zwaaien via facebook af en komt de werkelijkheid van alledag weer aan de deur kloppen. Toch lijkt, nu de storm wat is gaan liggen, het resultaat iets blijvends.
Meerdere mensen hebben me laten weten dat deelnemen aan de VPJD a life-changing experience is geweest. En ik geloof ook zeker dat er bij mij een knop is aangezet. Van iets. Iets nieuws.
Van wat precies dat moet nog blijken, maar mocht je iets aan mij merken binnenkort… dan weet je vast waar t van komt.

Lees ook de recensie van het slotconcert door Joep Hopstaken op de Balksite.