Jeroen Groenendijk is overleden. Veel te jong en veel te vroeg. Had al veel gedaan, maar had nog veel meer moeten doen.

Meer dan tien jaar geleden was ik overspannen. Ik stopte met Dekoor, zette Prove it op pauze, en zat de hele dag thuis onder een dekentje voor de tv. Toen het langzaam weer wat beter ging vond ik dat het tijd was om me weer voorzichtig te laten zien aan de buitenwereld. Ik besloot de cursus ‘authentiek spel’ te doen. Dat was bij Jeroen.
En in de roos. Ik kon mezelf zijn, het was veilig, lekker fysiek, speels en goed voor mij. We moesten zelfs een monoloog doen, en ondanks eng, was het ook een belangrijke stap terug naar “hé ik ben er ook en ik mag gezien worden!”

Niet veel later kwam ik Jeroen een keer op de fiets tegen, en toen we doorpraatten, bleek tussen neus en lippen door dat hij de nieuwe regisseur was van ‘mijn’ Dekoor! Inmiddels is het meer ‘zijn’ Dekoor… Hij heeft er veel langer gewerkt, en prachtige shows gemaakt.

Er zijn niet zoveel koorregisseurs. Was hij koorregisseur? Ik zou eerder zeggen dat hij muzíek regisseerde. Hij wilde de muziek laten communiceren, en de regie kon daarbij helpen.
Wat ik mooi vond aan zijn regies, is dat hij de zangers op een fysieke manier in het lied zette. Bij Sheleg al Yiri bijvoorbeeld deden de zangers er het hele nummer over om hun armen hoog en breed te spreiden. Je vergt daarbij zoveel van je zangers dat het nummer extra diepte krijgt.
Maar mooier nog, hij zocht naar een mengeling van fysieke inspanning en mentale ontspanning. De zangers moeten zich goed voelen op het podium, zichzelf kunnen zijn. Authentiek.

Een mooie illustratie daarvan heb ik van oud-Dekoorder Rogier. Hij had een solo. Maar bij Rogier sta je als regisseur dan voor een uitdaging: laat je m staan, of kan ie beter lopen, zet je m achter of voor op het toneel, laat je hem zich richten naar het publiek of juist in zichzelf gekeerd? Het lijkt wel of niets hem in de juiste ontspanning kan zetten. Hoe goed hij ook zingt, het blijft er altijd wat onhandig uit zien.
Tot ze na de repetitie in Parnassos een biertje dronken. Jeroen keek nog eens goed: daar zat Rogier, met een biertje in de ene hand, en een sigaret in de andere, volkomen ontspannen en natuurlijk. Aha, dus dát is de oplossing! De solo van Rogier vond dus plaats aan een tafeltje, met bier en peuk. Of althans, bijna. Die mocht ie er bij denken.

Jeroen, ik hoop dat je het goed hebt, dat ze lekkere muziek hebben daarboven, en vooral dat je af en toe een goed deuntje mee mag spelen.