Alweer best even geleden zijn we bij elkaar gaan zitten om een thema te bedenken. Dat is altijd de grootste hobbel. Je wil graag zingen, je wil graag een leuk avondvullend programma, en dan bots je onvermijdelijk op de kwestie: hoe komen we aan een bindend thema?
In een drietal sessies wisten we onze ambities nog wat verder op te schroeven: we willen het publiek raken, het mag ook wel eens lelijk zijn (scheuren en schuren was de term die wij gebruikten) en liefst ook wat ongemakkelijk worden voor het publiek. We wilden af van het we-zitten-lekker-achterover-en-laten-ons-vermaken-concert. Lekker ambitieus, maar hoe nu verder?

In de brainstorm-fase voelde het als modder. Van alles passeerde de revue, de meest onmogelijke ideeën kwamen voorbij. We snapten best wel wat we wilden, maar om daar een concreet thema aan te koppelen, dat was een stuk lastiger.
Dus besloten we er gewoon maar wat uit te pikken! We kozen de twee meest aansprekende thema’s. Jan zou het ene thema uitwerken en Ron het andere. En ik had het druk, dus ik hoefde niet. Ik zou wel helpen kiezen aan het einde.
Maar ook zij bleken in de modder vast te zitten: zowel van Jan als van Ron waren op de afgesproken deadline geen uitwerkingen. Wel veel mailtjes met: “komt eraan!” en “ik ben bezig” of “hoe ver ben jij al?”
Modder dus.

Maar ineens, zo’n moment waarop je het niet verwacht, zag ik het voor me. Een voorstelling over angst en veiligheid. Hoe we proberen het in deze wereld steeds veiliger te maken, maar het omgekeerde bereiken. En hoe veiligheid en geborgenheid een kleinood is in deze grote wereld van terreur. En hoe die te vinden is op juist de huiselijke plekken, in plaats van in extra veiligheidsmaatregelen of politie op straat. Als in een stroomversnelling kwamen er beelden in mn hoofd, hoorde ik bijpassende nummers, zag ik voor me hoe we het publiek erbij konden betrekken. Alles in een halfuurtje ingetikt.
Jan en Ron konden er meteen weg mee. Er ontstond een sneeuwbaleffect aan mailtjes over en weer, waarbij de een nog sneller aanvulde dan de ander. Projectplan opstellen, titel erbij, subsidie-aanvraag de deur uit… “Ga maar Rustig Slapen (werktitel)” was geboren!

De sleutel was gevonden en de modder spoelde weg.
En bij mij gaat het, lijkt wel, altijd zo. Ik zoek een sleutel, de sleutel voor een stuk, een regie, een concert, een concept. Maar ik heb geen idee waar ik ‘m zoeken moet. Tot ik ‘m vind. Dan blijkt ineens alles te kloppen, valt alles samen, dan weet je: dit is ‘t!
Later kan ik me niet voorstellen dat ik ‘m ooit niet had, die sleutel, dat ik er zo overheen heb kunnen kijken.

Maar een volgend project moet ik gewoon weer opnieuw beginnen. Een sleutel laat zich niet twee keer op dezelfde plek vinden. Dus iedere keer moet ik opnieuw die modder in, en geen idee waar of wanneer de sleutel zich laat vinden.