Ik ben er de afgelopen week gewoon twee keer ingetrapt.

Woensdag was ik bij pop- en musicalkoor Purmerend. Ze wilden graag aan het eind van de avond een afgewerkte regie hebben voor Why tell me Why van Anita Meyer. En aangezien ik heel goed ben in uitprobeer-repetities en een koor graag achterlaat met een paar opties waar ze zelf uit kunnen kiezen, was ik lichtelijk nerveus in het vooruitzicht zelf (en snel) knopen te moeten doorhakken terwijl er 80 koppies verwachtingsvol mijn kant opkijken… Dus kwam ik bij de repetitie met een uitgewerkt plan voor elke stemgroep, bij elk couplet en refrein en met diverse uitwijkideeën voor het geval het niet zou werken.
Maar uiteindelijk ben ik het grootste deel van de repetitie bezig geweest met zowat al mijn ideeën te schrappen omdat een paar kleine dingen genoeg was. Het nummer zelf was al vol en veel, en had eigenlijk alleen wat peper hier en een vleugje strakheid daar nodig. En samen met wat geïnspireerd enthousiasme werd het super.

En vandaag potverdikkies gewoon weer!
Vandaag was ik bij Tous les Oiseaux d’Europe in Groningen, en werd ik aan een regie gezet voor Hartslag van Eefje de Visser. Het arrangement volgt vrij nauwkeurig het origineel: een soliste, begeleid met gitaar door iemand uit het koor, en iemand anders voor de handclaps. Het koor valt pas halverwege in en heeft een bescheiden rol. Erg sterk door zijn eenvoud. Maar dan denk je toch: ‘ze hebben niet voor niets een regisseur ingehuurd, ik moet wel iets briljants bedenken.’ Dus heb ik van alles uit de kast getrokken. Het koor in allerlei standen gezet, wel bewegen, niet bewegen, om de solist heen, er juist achter, de solist insluitend, of juist wegkijkend van de solist, in een cirkel eromheen en alles met verschillende timing uitgeprobeerd.
En toch weer ervaren dat de simpelste optie het sterkst is: koor in 3 rijen achterop, solist in het midden, gitarist op krukje ernaast, en de handclapper aan de andere kant ernaast. Op die manier kunnen we optimaal genieten van de soliste en de muziek, en dat is toch wat we willen met z’n allen.

Je weet het wel hè, less is more, maar het lijkt wel of je het toch iedere keer opnieuw moet ontdekken. Het is zo verleidelijk om iets te verzinnen om maar iets te verzinnen:’want dan heb je tenminste wat.’

Uiteindelijk toch mijn stempel kunnen drukken op de regie: Janinde begint haar solo op schoot bij de gitarist. En van zoiets simpels kan ik erg genieten.